بررسی اثر تزریق محلول اسیدآمینه و کربوهیدرات به تخم مرغ های بارور با تحمل 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ بر عملکرد رشد دستگاه گوارش و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی

در کارخانه جوجه کشی، جوجه ها در زمان های متفاوت و تدریجا از تخم مرغ خارج می¬شوند ولی خارج کردن تمام جوجه ها از دستگاه جوجه کشی زمانی صورت می گیرد که اکثر جوجه ها از تخم مرغ خارج شده و 90 تا 95 درصد آن¬ها خشک شده باشند. به عبارت دیگر تعدادی از جوجه ها پس از خارج شدن از تخم به مدت 24 ساعت یا بیشتر در دستگاه باقی می مانند (تشرفی و رحیمی، 2005 ؛ دیبنر و همکاران، b1998). پس از تخلیه دستگاه جوجه کشی و در بهترین شرایط، معمولا جوجه ها بین 12 تا 24 ساعت بعد به مرغداری می رسند ولی گاهی به علل متعدد ازجمله اعمال برنامه های واکسیناسیون، نوک چینی و یا طولانی بودن مسیر، این مدت به 36 تا 48 ساعت نیز می رسد (یونی و فرکت ، 2012). با افزودن مدت زمانی که جوجه ها پس از تفریخ در سینی های دستگاه باقی می مانند به مدت زمان انتقال جوجه ها به مرغداری، می توان نتیجه گرفت که اکثرا جوجه ها بین 48 تا 72 ساعت یعنی 2 تا 3 روز پس از خروج از تخم مرغ، به سالن مرغداری می رسند. به عبارت دیگر اگر مدت پرورش جوجه گوشتی امروزی 6 هفته باشد می توان نتیجه گرفت که جوجه از زمان خروج از تخم مرغ تا شروع تغذیه در سالن، 2 تا 3 روز و به عبارت دیگر 4 تا 7 درصد از عمر خود را تا زمان کشتار بدون غذا می ماند (اسلامی، 1392؛ دیبنر و همکاران، b1998؛ یونی و فرکت، 2012). با توجه به آنچه که اشاره شد، اهمیت تغذیه مناسب جوجه گوشتی پیش و بلافاصله پس از تفریخ به خوبی مشخص می گردد. وزن تخم مرغ های جوجه گوشتی (بدون در نظر گرفتن سن گله مادر) می تواند بر بازدهی جوجه های گوشتی تاثیر بگذارد. ترکیبات تخم مرغ با وزن آن در ارتباط است. اما به نظر نمی رسد که این تغییرات تاثیر زیادی بر رشد جوجه ها داشته باشد. جوجه ها در بدو خروج از تخم دارای کیسه زرده می باشند که نیاز غذایی آنها را تا آغاز تغذیه مستقل برآورده می سازد. تغییر وزن و ترکیب تخم مرغ اگرچه در نسبت وزن جوجه به کیسه زرده تغییری نمی دهد ولی در ترکیب آن به ویژه در مورد گله های مادر جوان، بسیار موثر است. محتویات کیسه زرده از نظرچربی غنی بوده و مقدار پروتئین آن در حد متوسط می باشد ولی حاوی کربوهیدرات بسیار کمی است، به این جهت گرسنگی دراز مدت در جوجه می تواند سبب بروز حالت کتوز گردد. بنابراین غنی کردن غذای اولیه با کربوهیدرات ها یا تزریق این موادبه تخم¬های بارور می¬تواند سبب کاهش کتوز شده و به تکامل اولیه کمک نماید.